Ik heb gevoetbald. Jarenlang. Het is er met de paplepel ingegoten. Dribbelend ging ik naar school. De bal was grijs: alle kleur was eraf geschoten. De twee bankjes op het schoolplein waren de goals en zodra de bel ging , speelden we er partijtje. Mijn vriendje en ik wonnen bijna altijd van Bertje en Marco, ook al waren ze een kop groter en speelden ze vaak gemeen.
Categorie archief: Persoonlijk
‘Ik heb een zoon en een labrador’
Het is nooit zo verstandig om je emailadres in de eeuwige archieven van de interwebs te laten rondzwerven. Schrijver dezes heeft dat echter wel gedaan, met alle gevolgen van dien. In dit geval met hilarisch resultaat.
Aan alle potentiële christelijke #homoambassadeurs van Nederland
Beste Maarten & Martijn,
Sorry hoor, neem me niet kwalijk dat ik jullie er even tussenuit pik. Niets persoonlijks. Maar ja, de één heeft zichzelf onlangs uitgeroepen tot hetero-christelijke homoambassadeur, terwijl de ander het dinsdag tot CIP.nl schopte met een blog over hoe om te gaan met homo’s in de kerk. Een onderwerp dat op CIP.nl – zoals gebruikelijk – een bommetje deed ontploffen onder de vaste reageerders. Maar dat even terzijde.
Lees verder Aan alle potentiële christelijke #homoambassadeurs van Nederland
Opwekkingslied nummer allerlaatst
Nu Hemelvaart erop zit kan Pinksteren niet ver weg zijn. En dus trek heel gristelijk Nederland weer en masse naar het grootste christelijke festival dat het land rijk is: Opwekking. En dus ook weer nieuwe opgewekte liedjes.
Geheel in traditie zullen er ook dit jaar weer enkele prachtige liedteksten vakkundig in het Nederlands om zeep worden geholpen. Maar het slob zit er in. Er wordt dit jaar al geen nieuwe kinder-cd meer uitgegeven. Commercieel loopt het voor geen meter meer. Het begin van het einde, vraag maar aan de mensen achter voorheen Flevo. Misschien wel goed ook, na al die jaren. Tijd voor eens echt wat nieuws.
En omdat je er op tijd bij moet zijn met dit soort zaken:
Graag nomineer ik alvast de nummer allerlaatst.
Een Opwekkingslied in optima forma, dat alle andere liederen in een keer samenvat. Het heeft één regel tekst, die uiteraard de nodige keren herhaalt moet worden. Daarnaast is er ruimte voor een royaal intro, waarbij werkelijk waar elk instrument z’n solo mee kan pakken. Drie akkoorden. En uiteraard moet ‘ie vertaald worden, dus is hier alvast het Amerikaanstalige origineel:
Kevin Prosch – Praise the Lord, Oh My Soul
Gansanders broedt!
Vorige week dinsdag was er opnieuw een debat over het bestaan van God, waar we met een kleine afvaardiging van de Dwaze Schare vertegenwoordigd waren. Zoals voorspeld verliep het debat voorspelbaar. Derk heeft wat dat betreft gelijk gekregen. Bovendien ben ik de afgelopen tijd tot de slotsom gekomen dat ik de ontologische vraag naar Godsbestaan (persoonlijke bewuste eerste oorzaak) volledig irrelevant vind.
Wat gaat er in een kerstpakket?
Het is niet mijn gewoonte om eind februari nog over kerstpakketten te jeremiëren (ik kreeg als kerstpakket een kerststol, ik heb dus niets te klagen). Maar tijdens het opruimen van oudpapier dat ik nog rond had slingeren, werd mijn aandacht getrokken door een flyer uit december van Zending over Grenzen, waarin zij vroegen om geld voor voedselpakketten voor Oost-Europa.
De twee bekeringen van Bram van Dijk
Inmiddels moge hier bekend zijn dat mijn overtuigingen niet meer helemaal dezelfde zijn als een jaar of zeven geleden. Terugkijkend is er echter niet sprake geweest van één bekering geweest, maar van twee.
Te laat!
Ik ben een chronische telaatkomer.
Waar ik ook heen ga, op welke manier dan ook, ik kom altijd en overal te laat. Behalve dan bij mijn geboorte (toen kwam ik veel te vroeg), bij sollicitaties, de eerste drie werkdagen bij een nieuwe werkgever en tijdens de seks, maar dat was het wel zo’n beetje. Oh ja… en afgelopen zondag bij het Concilie der Dwazen. Dat is wat me naast de onderhoudende gesprekken, de bier-en-bitterballen en de uit de hemel op mijn bord nedergedaalde oversized pizza vooral is bijgebleven: dat ik er op tijd was.
Een berg in het drijfzand , deel 3
Juni 2014
De interne commissie
In gesprek met de -uiteraard onafhankelijke- interne commissie van het gesticht die de melding zal onderzoeken krijg ik hoop dat er iets met de melding gedaan zal worden. Er wordt aandachtig geluisterd naar mijn toelichting. Na een uur wordt het gesprek afgekapt door de voorzitter, ze weten genoeg, het is duidelijk. Ik heb zelf het idee dat ik lang niet alles heb kunnen vertellen, maar misschien is dat ook niet nodig, het verhaal van de melding zelf heb ik duidelijk genoeg op papier gezet.
Een berg in het drijfzand, deel 2
Het gesticht
1985
Na een jaar studieschuld te hebben opgelopen besluit ik om de brui eraan te geven. Ik ga geen leraar worden. Ik heb ook helemaal geen zin om ooit voor een klas te staan. Bij de gedachte dat ik stage moet gaan lopen breekt het klamme zweet mij uit. Maar wat moet ik eigenlijk, zonder duidelijke voorkeur of ambitie? Dan valt mijn oog op een advertentie in de krant. Een psychiatrische inrichting zoekt verpleegkundigen in opleiding. Studeren en geld verdienen, dat klinkt goed! Psychiatrische inrichting klinkt minder aantrekkelijk, maar impulsief schrijf ik een sollicitatiebrief en tot mijn stomme verbazing word ik nog aangenomen ook.
Dwaze Schare 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.