Ik heb gevoetbald. Jarenlang. Het is er met de paplepel ingegoten. Dribbelend ging ik naar school. De bal was grijs:  alle kleur was eraf geschoten.  De twee bankjes op het schoolplein  waren de goals en zodra de bel ging , speelden we er partijtje. Mijn vriendje en ik wonnen bijna altijd van Bertje en Marco, ook al waren ze een kop groter en speelden ze vaak gemeen.

Op de plaatselijke voetbalclub kende ik vrijwel iedereen. De kantinejuffrouw gaf me wel eens een gratis spekkie, zeker als ik lang moest wachten. De zaterdagen roken naar gras en op woensdagavond was de wasmand rood van de gravel op het trainingsveld. En op zondag gingen we naar de kerk, twee keer nog wel.

Laatst was ik er weer eens, in die kantine, vanwege een jubileum. Ze hadden ‘m verbouwd. Hij rook anders, zo zonder die muur van nicotine en oud frituurvet. En ik kreeg geen spekkie.

Maar buiten was er nog steeds die lucht van modder. Het gras lag er verlaten bij en het waaide. En opeens was er even dat hele grote verlangen: even dat hoofdveld op met een bal; even rennen, kappen en trappen.

In dezelfde week kwam ik in de kerk waar ik mijn jeugd in de banken zat. Het was een verdrietige dienst; er werd afscheid genomen. De koster herkende me; ik kreeg een knipoog en een kop koffie. Het publiek was grijzer en een oude bekende knikte vriendelijk naar me. Orgelmuziek op de achtergrond. Muntthee en koffie, daar rook het naar.

Ik gluurde vanuit de aula even de kerk in en de banken stonden er verlaten bij. En toen wist ik het plotseling zeker. Het verlangen is echt helemaal weg, ik wil hier niet meer in die banken zitten. Ik kom hier alleen nog maar om afscheid te nemen. Van lieve mensen, dat wel.