ZO LIEF HEEFT GOD DE TRANSGENDER BRUCE JENNER (met z’n nieuwe vrouwenlichaam)
Oei! We hebben het nu al méér dan een week niet over LHBT-issues gehad, en dat kan natuurlijk niet! Maar ik ben wel even klaar met al het gezeur over die homo’s, dus godzijdank plaatst CIP.nl vandaag een bericht over Caitlyn Jenner. Die wordt sinds enkele dagen door de media netjes met ‘zij’ en ‘Caitlyn’ aangesproken, alleen Rik Bokelman heeft daar persoonlijk nog wat moeite mee. Het ligt ook allemaal best ingewikkeld, hoor Rik; daar hebben wij natuurlijk alle begrip voor.
Waar ik zelf dan weer iets minder begrip voor heb, is dat sommige christenen – zonder enige inhoudelijke kennis – op grond van boerenwijsheden én waarachtig godsgeloof van alles denken te kunnen vertellen over gender, transgenders en genderdysforie. In zekere zin fascinerend, maar het kost me toch ook weer een extra maagtabletje.
Dwaze Schare 
Gewoon niets lezen daar! Doe ik al heel lang niet meer, en dus klik ik hier ook niets aan waardoor ik op hun site kom!
Ach. Het is een beetje als het kauwen op hete pepers, @Ettje. Ik krijg er tranen van in m’n ogen en toch vind ik het af en toe wel lekker.
Dom dom dom! 🙂
Geen vrouw kan een man worden en geen man een vrouw.
Je kunt hoogstens de buitenkant van je lichaam er naar doen gelijken. Geen transgender vrouw zal in staat zijn kinderen te baren en geen transgenderman kan kinderen verwekken. Zo’n operatie is voorlopig een vorm om jezelf voor de gek houden.
Ik heb nog geen overtuigend argument gezien waarom je vrouw/man voelen in een mannen/vrouwenlichaam niet evengoed een psychische ziekte kan zijn. Een foutje in de hersenen, net zoals er mensen zijn die bepaalde lichaamsdelen die aan hun lichaam zitten niet ervaren als van zichzelf, komt voor. Ik wil best gevoelig met de materie omgaan maar niet om bij mensen die psychisch ziek zijn hun ziekte als normaal te beschouwen. Doe ik ook niet bij mensen met schizofrenie, ocs, en de vele seksuele afwijkingen.
@Jan Peter
Zijn onvruchtbare mensen dan ook niet echt man of echt vrouw? Wat betekent het sowieso om man of vrouw te zijn? Wat is het ware kenmerk aan de binnenkant als dat niet het eigen gevoel van manzijn of vrouwzijn is?
Overigens stelt Dick Swaab inderdaad dat het hier om een foutje in de hersenen gaat. En die hersenen kunnen we verder niet veranderen. Dus wat is er op tegen om de buitenkant van het lichaam te veranderen? Als zij daar gelukkig van kunnen worden? Juist omdat het een soort van psychische ziekte is, zouden we die mensen moeten helpen.
@Jan-Peter
… wat voor mij een prima vertrekpunt is om even wat dieper op je reactie in te gaan. 😉
Precies, dat geloof ik dus ook. En ik ben er van overtuigd dat de meeste transgenders er net zo over denken.
Maar: wat maakt een man een man, en wat maakt een vrouw een vrouw?
Bij het beleven van jouw eigen man-zijn ga je ook niet alleen af op hetgeen je in de spiegel ziet en hoe een en ander daar beneden functioneert. Het gaat ook om jouw eigen besef man te zijn. Dat is geen vaag gevoel, maar een essentiële beleving. Mannen en vrouwen zitten wezenlijk anders in elkaar, en zeker niet alleen wat betreft lichamelijke, uiterlijke kenmerken.
De ervaring van je eigen genderidentiteit zit niet tussen je benen, maar tussen je oren. De ontwikkeling van die ‘genderervaring’ houdt grotendeels verband met de ontwikkeling van de hersenen in de baarmoeder, onder invloed van zowel mannelijke als vrouwelijke hormonen. En dat gaat allemaal zonder maatschepjes of weegschaal. Vandaar ook dat als je tien mensen op een rij zet, je (los van de biologische geslachtsverdeling man/vrouw) als het ware tien verschillende genders zult ontmoeten. We hebben allemaal een uniek pakket aan masculiene én feminiene kenmerken meegekregen, zowel in lichamelijk als in geestelijk opzicht.
Het is dus ook helemaal niet vreemd (m.i. juist heel logisch), dat iemands eigen genderbeleving ook teveel af kan wijken van het ‘hokje’ waartoe zijn lichamelijke toestand wordt gerekend. Oftewel: iemand voelt zich van binnen meer een man (ervaart dus een overwegend mannelijke genderidentiteit), terwijl hij de biologiche kenmerken heeft van een vrouw. Of andersom: iemand met mannelijke lichaamskenmerken ervaart zichzelf desondanks meer als vrouw.
Dit kun je freaky noemen, of gestoord, of psychisch ziek, of een afwijking, of juist persé willen benadrukken dat het allemaal ‘heel normaal’ is. Je kunt het echter ook niet labelen, en het gewoon laten zijn zoals het is: er zijn blijkbaar mensen bij wie de ervaring van de eigen gender niet overeen schijnt te komen met het biologische geslacht.
Er zijn ook intersex mensen. Dat zijn mensen die niet gemakkelijk als man of vrouw zijn te definiëren. Dat kan allerlei vormen aannemen: bijvoorbeeld iemand is uiterlijk volledig vrouw, functioneert biologisch volledig als vrouw, voelt zich zelfs volledig vrouw, maar heeft genetisch mannelijke geslachtschromosomen: XY. Of iemand is daadwerkelijk tweeslachtig, en heeft zowel een baarmoeder als een penis, of links een eierstok, en rechts een testikel. Tja, wat zeg je dan? Freaky, afwijking, ziekte? Speling der natuur? Hoe dan ook: het is zoals het is, hoe je het ook labelt.
Terug naar je eerste opmerking. Daar ben ik het wel mee eens: je kunt van man geen vrouw worden, noch van vrouw een man. Maar dat is precies het punt: een transgender past zijn of haar lichaam aan aan de genderidentiteit die hij of zij van binnen ervaart, vaak van kleins af aan al. Of dit ethisch verantwoord is, ‘normaal’ of ‘abnormaal’, een ziekte of een afwijking, en of dit allemaal wel of niet Gods wil is: dat is wat mij betreft weer een andere discussie.
Maar hoe dan ook begint m.i. elke discussie over genderdysforie met de vraag: wat bepaalt nu eigenlijk iemands ‘werkelijke’ geslacht? Zijn dat de uiterlijke biologische kenmerken, is dat de biologische functie van die kenmerken, is dat de innerlijke beleving van de genderidentiteit of moeten we kijken naar de uitslag van het DNA onderzoek?
….. maar zo te zien had @Bram dat allemaal al even samengevat. 🙄
Je kunt je aan de binnenkant napoleon wanen bram. Ben je er voor om die mensen met plastische chirurgie op napoleon te doen gelijken? Een handje helpen als ze zich daarvan beter voelen? Het is precies dezelfde situatie.
Jij meent ongetwijfeld dingen over jezelf die niet waar zijn, dat doet iedereen. Ik ken bijvoorbeeld iemand die zegt nooit te klagen, ze klaagt echter graag over allerlei zaken.
Oftewel: hoe wij onszelf beschouwen is niet zelden een foutief beeld. Je kunt er voor kiezen de ander in de waan te laten maar diegene bij een waanbeeld te helpen is volstrekt immoreel! Het is typisch voor een individualistische ‘samenleving’.
Dat genderidentiteit tussen je oren zit en niet tussen je benen: dat lijkt me een niet waar. Een gezond mens is een eenheid tussen de (seksuele) beleving en het lichaam, het oefent invloed op elkaar uit in harmonie. Ook transgenders erkennen dat indirect omdat zij het lichaam in overeenstemming willen brengen met wat ze voelen.
Mensen moeten uit proberen te gaan van zoals de werkelijkheid is, een levenslang streven ter heling want geen mens is volledig gezond. Het hele gedoe rond transgenders geeft een negatief signaal af, de achterliggende gedachte is dat techniek moet dienen om mensen te maken zoals ze zich voelen. Christenen zijn zich veel beter bewust van de verstrekkende gevolgen daar van juist doordat onder christenen vaak nog enige gezonde restanten van gemeenschapszin aanwezig is. Tienermeisjes die zichzelf te dik vinden (maar het niet zijn) kennen de gevolgen van die zojuist opgesomde overtuiging maar al te goed.
Omwille van de vrijheid van de enkeling worden de westerse volkeren verleid tot leugenachtige idealen, wat mij betreft de wereld op z’n kop. Mensen zijn sociale wezens, gevoelig voor hiërarchie, die voorbeeld aan elkaar nemen, laten dat degenen die hierom zo juichen is beseffen.
En met het voorbeeld van de tienermeisjes, ik geef toe niet de beste, doel ik op het maakbaarheidsideaal naar hoe men zich voelt. Even voor de duidelijkheid.
@Jan-Peter
Uit je reactie maak ik op dat je totaal de essentie mist van wat er speelt bij genderdysforie, dat je geen enkele moeite wilt doen je er ook maar enigszins in te verdiepen, en vooral dat je niet inhoudelijk wilt ingaan op wat er in de reacties hierboven uiteengezet wordt.
Ik heb er aardig wat tijd in gestoken je een en ander voor te leggen en je wat vragen te stellen. Jammer dat je dan op zo’n inhoudsloze manier reageert met dom geratel over ‘je Napoleon voelen’, ‘een kennis die zegt dat ze nooit klaagt’ en ‘mensen moeten proberen uit te gaan van hoe de werkelijkheid is’. Duh. Welke werkelijkheid? Daar gaat het juist over!
Reageer inhoudelijk, of reageer niet.
@Jan-Peter
Even een stukje nuchtere ‘werkelijkheid’.
…. en dan wordt het hele begrip ‘genderidentiteit’ hier nog niet eens genoemd. 🙂
Daarnaast is het misschien interessant te weten dat we in de baarmoeder eerst allemaal dezelfde geslachtskenmerken ontwikkelen, welke het meest in de richting van de vrouwelijke geslachtskenmerken lijken te gaan, en dat later de heren onder ons onder invloed van hormonen alsnog worden ‘omgebouwd’ tot man. Je eikel is de uitgegroeide clitoris, je testes hebben dezelfde basis als de vrouwelijke eierstokken en die mooie naad over je scrotum verwijst naar de weer dichtgegroeide vagina-in-ontwikkeling. Eigenlijk best een wonder dat er in de meeste gevallen sprake is van een min of meer harmonisch geheel. Althans, dat dit als een harmonisch geheel wordt ervaren.
Er is m.i. geen strikte scheiding tussen ‘man’ en ‘vrouw’. Ieder mens heeft zijn eigen pakket met mannelijke en vrouwelijke kenmerken, en tussen ‘de mannelijke man’ en ‘de vrouwelijke vrouw’ is een heel scala aan allerlei variaties, met elke mogelijke tussenvorm. En ja, op basis van de uiterlijke en functionele geslachtskenmerken delen wij onszelf in in ‘mannen’ en ‘vrouwen’, al blijkt zelfs die indeling dus niet altijd toereikend.
Volgens mij is dit de vrij eenvoudige werkelijkheid, en heeft het totaal geen zin om deze teniet te willen doen met dooddoeners over Napoleon.
Wat ik aangeef bokkepoot is dat als je je gevoel over jezelf tot de werkelijkheid verheft je niet tot zelfinzicht kan komen.
Bovendien ben je zelf afgesloten met een aantal vragen waarmee je suggereert zelf niet te weten waar genderidentiteit op gebaseerd is. (DNA? Biologische functie? Etc.)
Over intersex mensen kan ik niet oordelen. Laat het helder zijn dat ik daar nietover heb gedacht.
@Jan-Peter
Klopt, dat weet ik inderdaad niet. Waarom niet? Omdat die indeling niet op basis van ‘de werkelijkheid’ is, maar op basis van onze menselijke interpretatie. Je kan mensen vanuit verschillende invalshoeken indelen in ‘man’ en ‘vrouw’, maar je kunt niet één van die invalshoeken eruit pikken en zeggen: kijk, daarom is het een man of een vrouw.
Het is precies zoals je zegt: meestal is er een harmonische eenheid tussen al die verschillende invalshoeken. Je hebt een XY chromosoom, tijdens je ontwikkeling wordt het juiste script gevolgd, dus hup, een kwak testosteron hier en hup, een kwak testosteron daar, en als het mee zit komt dat allemaal een beetje met elkaar overeen en zal niemand er überhaupt over nadenken of we met een man van doen hebben.
Maar zelfs als het script goed gevolgd wordt, is geen ene man op dezelfde wijze ‘man’ als de andere. Ieder mens heeft zijn of haar unieke gender en genderidentiteit. Dat uit zich in verschillende gradaties van wat wij als ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ ervaren. Zoveel mensen, zoveel genders. De tweedeling in ‘mannen’ en ‘vrouwen’ op basis van functionele, biologische kenmerken doet daar verder echt niets aan af.
Dat gaf ik ter informatie, gewoon om verder te verduidelijken hoe de ontwikkeling van ons geslacht en onze genderidentiteit in elkaar steekt.
Ik denk namelijk niet dat jij ‘uitgaat van de werkelijkheid’, maar juist uitgaat van een bepaalde vooronderstelling op basis van een christelijk-filosofische visie op man- en vrouwzijn. Ik heb wat dat betreft de indruk dat ik meer mijn best doe om zaken te ontrafelen tot de biologische, wetenschappelijk te onderbouwen kern. En in dit geval denk ik dat de kern is… dat er niet één kern is die kan vertellen of jij een man of een vrouw bent.
@Jan-Peter: Ik denk dat Bokkepoot in zijn laatste reactie het punt goed scherp stelt. Jij lijkt er van uit te gaan dat uiterlijk boven gevoel c.q. beleving dient te gaan. Als je er uiterlijk uitziet als een man, zou je je als een man moeten voelen, anders ben je psychisch ziek. Los van wat er precies empathisch is aan wat je voorstelt (therapie is geen oplossing; moeten we ingrijpen in de hersenen van mensen, want dat lijkt de enige effectieve oplossing te zijn?), denk ik dat je teveel in voorgegeven categorieen denkt. Ziek en gezond zijn een gevolg van dat denken, ze bestaan niet onafhankelijk.
Benader datgene wat je als een probleem beschouwt eens van een andere kant. Wat is denk jij het verschil tussen mensen en dieren? En als je daarover uit bent, probeer dan eens met die uitkomst naar dit vraagstuk te kijken en te kijken of je daarin houvast kan vinden voor een antwoord. Je lijkt nu wat teveel uit te gaan van een onbetwijfelbaar uitgangspunt. Ik vermoed dat als je met die andere vraag begint, wel doordrongen raakt van het gegeven dat er zoiets niet bestaat. En dus doordrongen raakt van de kunstmatigheid van die categorieen. Misschien dat je dan ook daadwerkelijk empathisch met dit vraagstuk om kunt gaan. In plaats van het te betrekken op westerse volkeren die tot leugenachtige idealen verleid worden.
@Jan Peter
1 Hierin stel je dat transgenders ziek zijn.
Hoe zouden ze moeten streven naar heling?
(even in gedachte houden dat zoiets als homofilitiet zelden te genezen is).
2 Als het probleem niet geestelijk te genezen is, dan maar technisch.
Ik denk dat transgenders waarschijnlijk zelf ook graag zouden willen dat de boel geestelijk te genezen zou zijn. Om toch in evenwicht te komen met het gevoel jezelf is de techniek een uitkomst. Je zal maar moeten leven met zo’n enorme disbalans.
Vind je dat mensen bijvoorbeeld ook geen chemische middelen mogen krijgen om te genezen van een depressie of een angststoornis?
Ik denk wel dat niet alle transgenders echt transgenders zijn, en dat er ook sprake kan zijn van enorme identiteitsproblemen waarvan de kern niet in het transgender-zijn ligt. En dan is zo’n persoon uiteindelijk verder van huis met een onomkeerbare geslachtsverandering die ook geen genezing biedt voor een diep geworteld probleem.
3 Dit is nogal een statement. De “gezonde gemeenschapszin” is vooral gebaseerd op een sterk wij-zij profiel, een gezamenlijk gedragen lijst van standpunten.
Als die lijst niet meer overeenkomt kom je vaak in de problemen.
Ik denk zelf dat je nog beter je vrouw kan mishandelen of je kind kan misbruiken dan het niet eens te zijn met de dogmatiek. Het eerste wordt je vergeven, het tweede is vaak een onoverbrugbaar probleem.
Hoe gezond is dat 🙂
@rob
@Jan-Peter
@Bram
Dat denk ik ook, al denk ik dat een strikte scheiding tussen ‘echte’ en ‘niet-echte’ transgenders moeilijk te maken is.
Maar inderdaad, sommige transgenders krijgen ook spijt na hun geslachtsverandering, of komen nog meer in de knoop te zitten met zichzelf. Anderen blijven halverwege in het proces steken en accepteren een slechts gedeeltelijke ‘aanpassing’.
Tegenwoordig zijn de criteria echter veel strenger, in elk geval hier in Nederland. Men moet een lang en multi-disciplinair traject doorlopen om er echt zeker van te zijn dat het hier om ‘echte’ genderdysforie gaat, en het geen andersoortige identiteitsproblemen betreft die ook op een andere manier benaderd en behandeld dienen te worden.
In dat kader nog even het volgende n.a.v. opmerkingen van Jan-Peter en Bram:
Graag verwijs ik naar deze Wikipediapagina over transseksualiteit, waarin uitgebreid en inhoudelijk wordt beschreven wat men denkt te weten over genderdysforie en hoe het traject van een transgender er hier in Nederland uitziet.
Maar ik wil daaruit vooral dit gedeelte even onder de aandacht brengen:
Zo kijk ik er zelf – op basis van wat ik er min of meer van begrijp – ook tegenaan. De hersenen van bijv. een transgenderman zijn in de baarmoeder ontwikkelt volgens een meer mannelijk patroon, waardoor de persoon zichzelf ook als man ervaart. Zijn lichaam is echter vrouwelijk. Maar is hij/zij nu psychisch ziek? Of zit hij of zij in het verkeerde lichaam? Ik denk geen van beiden: de stoornis zit niet in de ‘foute hersenen’, noch in het ‘verkeerde lichaam’, maar het zit ‘m in de frictie tussen die twee.
Veel kinderen met ‘echte’ genderdysforie twijfelen helemaal niet aan hun identiteit – waar ze mee worstelen is het hokje waarin ze worden geduwd vanwege hun lichamelijk voorkomen. Het is frappant (of misschien juist niet) dat dit vaak al op heel jonge leeftijd speelt.
@Jan-Peter
Als je écht een bepaald ijkpunt zou moeten nemen, zou je wellicht moeten kijken naar de allereerste basis voor je geslacht: je geslachtschromosomen. Daar ligt immers het ‘script’ opgeslagen. Maar wat nu als blijkt dat je XY chromosomen hebt, je je ook als man identificeert maar toch het lichaam van een vrouw hebt meegekregen? Of – en dat komt ook voor – zowel je genderidentiteit als je biologische voorkomen volkomen vrouwelijk zijn, en je je dus ook zo voelt, maar je toch XY chromosomen blijkt te hebben en je dus volgens het script eigenlijk een man had moeten zijn?
Intersekse is natuurlijk iets anders dan genderdysforie, maar het heeft m.i. wel dezelfde bron, namelijk dat ieder mens is ‘samengevoegd’ uit zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken in een bepaalde verhouding, en dat wij onszelf en anderen als man of vrouw indelen op basis van een optelsom van biologische, sociale, psychologische, culturele en weet ik veel op wat voor gronden nog meer, maar dat als je mensen in hun oorsprong gaat ‘ontrafelen’, ieder mens zijn of haar eigen uniek gender heeft met zowel masculiene als feminiene kenmerken.
En die ‘unieke gender’ ervaren wij meestal als een harmonisch geheel, en labelen het op basis van dat harmonisch geheel als ‘man’ of ‘vrouw’.
Maar soms lukt dat niet helemaal.
Zijn deze mensen psychisch ziek?
En is het donkere meisje met de XY chromosomen nu een man of een vrouw? En die meid met ballen (letterlijk en figuurlijk), is dat een halve man?
Geen idee. Vandaar dat ik – omdat niemand daar een zinnig antwoord op kan geven – maar af ga op hoe deze mensen zichzelf identificeren…
…. voor zover ze dat zélf überhaupt kunnen. 🙂
Misschien is deze discussiedraad al klaar, maar wat vonden jullie van het optreden van Monique Samuel bij Jinek?
http://www.dagelijksestandaard.nl/2015/06/optreden-van-transgender-monique-mounir-samuel-bij-eva-jinek-krijgt-harde-kritieken/
🙂 @Johan
Ik ben Moni… eh… Mo Samuels al een aantal malen tegengekomen tijdens het bespreken van dit soort onderwerpen en om de een of andere reden gaan mijn nekharen en tenen elke keer een beetje kriebelen. Aan de ene kant denk ik dat ze best een punt heeft en ook best een zekere ambivalentie zal ervaren richting haar eigen genderidentiteit, maar aan de andere kant worstelt deze dame volgens mij ook met een behoorlijk minderwaardigheidscomplex, met als reactie dat ze zichzelf op nogal overdreven gewichtige wijze in de schijnwerpers plaatst.
De grap is dat ze zelf nogal zwart-wit reageert op de in haar ogen zwart-wit reacties van haar omgeving. En op de manier waarop ze roept dat ze nu ‘eindelijk echt vrij’ is geeft ze me eerder de indruk van het tegenovergestelde.
Maar ja, wie ben ik? Kan zelf ook aardig dramatisch doen zo nu en dan, dus laat ik maar snel m’n mond houden. 😉
Ik denk overigens wel dat Jinek een aantal terechte opmerkingen plaatst.
@Johan
…. maar misschien was dit helemaal niet wat je wilde weten? 🙄
Puur inhoudelijk ben ik het niet met haar eens. Er is niets mis met indelingen in hokjes en vakjes. Het is precies wat Jinek zegt: die horen erbij. Als je zelf niet makkelijk in een vakje past kan dat best lastig zijn, maar dat is niet het probleem van die vakjes.
Ik ben homo en ik kan me niet altijd even goed identificeren met andere mannen (ook niet altijd met vrouwen trouwens 🙂 ), maar dat betekent niet dat ik moeite heb met de algemene indeling ‘hetero-mannen versus hetero-vrouwen’. Dat is de norm, en ik kan best afwijken van die norm, maar waarom zou ik daarmee die norm willen veranderen?
Ze heeft dus puur theoretisch wel een punt, maar ze legt er m.i. veel teveel haar eigen referentie in. Ze maakt zichzelf tot nieuwe norm, en ja, daar heeft Robert de Brink dan weer geen zak mee te maken natuurlijk.
….. maar verder wil ik er helemaal niet interessant over doen ofzo. 🙂
@Johan: Ik vind haar/hem zo langzamerhand niet meer geloofwaardig. Misschien heeft ze wel deels een punt, maar door die switches is ze niet de goede woordvoerder. En het was mij allemaal wat te defensief. Het leek er sterk op dat ze de schuld voor haar eigen onduidelijkheid over haar identiteit aan de algemeen maatschappelijke omgeving wijt. Het was beter geweest als ze ook de hand in eigen boezem had gestoken.
Over haar identiteitsissue matig ik me geen mening aan, dat gaat me ook niets aan. Dat ze gedreven is: ook prima, je moet ergens voor leven.
Maar ik had wel zoiets van: als je echt een zware depressie hebt gehad en nog zo zoekend bent naar je identiteit, waarom dan in hemelsnaam nu met je verhaal op de televisie. Houd jezelf een tijdje in de luwte. Uit haar oversensitieve reactie op een totaal onschuldige opmerking van de ‘All You Need Is Love’ man, en ook de reacties op Twitter, blijkt dat ze het op dit moment niet kan relativeren.
En verder denk ik al jaren dat ze een tamelijk narcistische persoonlijkheid heeft. Nu heb je dat bij de selfiegeneratie toch al, maar ze smacht naar aandacht, de hele wereld draait om haar, en haar perceptie van de werkelijkheid en van zichzelf klopt. Wie dat in twijfel trekt, of het gewoon niet met haar eens is, heeft een krabbend katje in z’n nek.
🙂
Die directe kwalificatie kwam ook bij mij naar boven, maar ik probeerde die in mijn bewoordingen nog een beetje netjes te verbloemen.
Je hebt het over een ‘krabbend katje’, terwijl je eerst aangeeft haar ‘gedrevenheid’ verder prima te vinden. Maar ook als ze gewoon journalistiek verslag doet van het een of ander, heeft ze dat ‘krabberige’ in zich. Ze is voortdurend op een ietwat dwingende manier bezig met hoe haar boodschap overkomt. Dat leidt me behoorlijk af waardoor haar boodschap dus niet overkomt.
Ook ik zag haar bij Jinek, en had er dezelfde gedachten bij als Johan. Als je dan zo nodig ermee naar buiten moet komen, doe het dan als je het aankunt. Haar overreacties, zowel naar Jinek en ten Brink vond ik tenenkrommend, en ‘k voelde de neiging opkomen om haar een oorvijg te geven. Nu bleef het bij: doe effe normaal… Maar ja, dat drong niet door tot haar! 🙂
In ieder geval ben ik even klaar met haar, en vond haar optreden nou niet bepaalt reclame voor lotgenoten!
Hier ben ik het dus echt hartgrondig mee eens:
http://opiniez.com/2015/06/16/als-man-en-vrouw-zijt-gij-geschapen/
In Zweden geven ze nu letterlijk genderneutraal onderwijs aan peuters. Geen ‘hij’ of ‘zij’ meer, geen stereotiep speelgoed, geen jongens- en meisjeshoek… alles lekker neutraal. Want stel je voor, dat je een kind per ongeluk zou bevestigen in zijn of haar genderrol… 😐
Volgens mij slaan ze de plank daar behoorlijk mis. Of ik heb het niet helemaal goed begrepen.
@Bokkepoot: Mee eens, dat lijkt me absoluut geen oplossing. Je kunt je zelfs afvragen of dat bepaalde problemen niet vergroot.
@Wilfred
Precies, daar ben ik dus bang voor.