Missionair kerk-zijn valt nog niet mee als de buren al je goede intenties overstemmen met klachten over luide muziek op de vroege zondagochtend en volle parkeerplaatsen in de wijk. Die mensen zijn ook zo egoïstisch!
Gelukkig duikt Matthijs Vlaardingerbroek op om de mensen liefdevol een lesje te leren, schrijft hij in min of meer die bewoordingen op zijn blog. Tourbussen en een latere ochtenddienst zijn dé oplossing, naast oorproppen voor de omwonenden, korting op hotelovernachtingen in het weekend en slaappillen. Héél véél slaappillen.
Over het voorstel om ’s ochtends met luide klokken de kerkdienst aan te kondigen, eenmaal wakker kunnen de dorpsbewoners niet veel spannenders doen dan toch maar naar de kerk gaan, wordt naar verluidt door de kerkenraad nog gedebatteerd. Zo kan het kerkje een huis zijn voor ieder hart. Wat dat ook betekenen mag.
Dwaze Schare 
Een huis voor ieder hart lijkt me onmogelijk. De één houdt meer van een intellectuele benadering met liefst een preek van drie kwartier, de ander is meer mystiek aangelegd en heeft meer met een overdenking van een krap kwartier.
Buren die het maar niks vinden dat ze bij een kerkgebouw wat voor kerkdiensten wordt gebruikt wonen blijf je houden. Een tourbussen maken ook herrie. Missionair zijn is niet dat anderen geen last van je hebben. Sommige hebben al last van de gedachte dat er mensen zijn die in een God(en) geloven.
Elke zondagmorgen weer kijk ik met verbazing, en soms met ergernis als ik voor ze moet wachten, naar al die hardlopers en racefietsers die voor dag en dauw zijn opgestaan om hun buikgod eer te bewijzen! Ze bederven mijn zondagmorgenuitzicht en maken mijn weg onveilig!