Juni 2014
De interne commissie
In gesprek met de -uiteraard onafhankelijke- interne commissie van het gesticht die de melding zal onderzoeken krijg ik hoop dat er iets met de melding gedaan zal worden. Er wordt aandachtig geluisterd naar mijn toelichting. Na een uur wordt het gesprek afgekapt door de voorzitter, ze weten genoeg, het is duidelijk. Ik heb zelf het idee dat ik lang niet alles heb kunnen vertellen, maar misschien is dat ook niet nodig, het verhaal van de melding zelf heb ik duidelijk genoeg op papier gezet.
Lyme
Halverwege de maand wordt mijn wereld op zijn kop gezet doordat er een bacterie die lyme veroorzaakt in mijn bloed gevonden wordt. Alle lichamelijke klachten van de afgelopen jaren, die ik toegeschreven heb aan zware stress, gierende hormonen en naderende ouderdom kunnen ook van deze ellendige bacterie afkomstig zijn. De paniek slaat nu echt toe. Dat beest moet uitgeroeid worden en het liefst zo snel mogelijk, maar dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. De arts wil niet zomaar behandelen, want het is “een oude lyme” Mijn klachten kunnen restklachten zijn, behandeling zal dan niet helpen. Na flink aandringen van mijn kant geeft hij een stevige antibiotica kuur mee en een verwijsbrief voor een lymekliniek.
Ik bid me suf tot God om genezing, want de klachten zijn na de kuur niet verdwenen. Als oppermachtige heerser van het heelal zal God zeker in staat moeten zijn om een bacterie uit te roeien. Maar er zijn talloze voorbeelden van gelovigen die niet genezen en zelfs zwaar moeten lijden. Waarom zou hij voor mij een uitzondering maken? Bovendien geloof ik niet het een welvaartsevangelie dat zegt dat als je maar braaf en gelovig bent en Gods wil doet , je niet ziek zal worden en niet zal hoeven lijden.
Op een donkere avond als ik echt diep in de put zit en weer tot God bid, heb ik het idee dat God tegen mij zegt dat ik zeker niet invalide, dement of psychotisch zal worden (dat kan de bacterie allemaal veroorzaken) Ik ben even gelukkig tot mijn verstand weer gaat werken. De gedachte dat God mij zal genezen kan heel goed mijn eigen gedachte zijn vanuit een stuk zelfbescherming. De gedachte dat God tegen mij spreekt kan ook een teken zijn van een lichte psychose. Hoe paradoxaal is dat? Het gezonde element is in ieder geval dat ik het een en ander nog kan relativeren.
Juli
Wat de melding betreft waan ik mij in een rustig vaarwater. Ik wacht rustig af tot ik een terugkoppeling krijg van de commissie. Er zijn wat aanwijzingen dat er achter de schermen al iets gebeurt met de melding. Zo staat een verslaafde patient die op de afdeling dealt en gebruikt toch op de lijst om overgeplaatst te worden en verschijnt er ineens een handleiding voor de inpandige zuurstofopslagplaats aan de muur, keurig netjes ingelijst. Wanneer het protocol opgehangen is weet niemand.
Tijdens het gesprek met de commissie heb ik gemeld dat ik nergens een protocol kon vinden en mijn twijfels had over het juiste gebruik van de zuurstofopslagplaats. Dat is blijkbaar serieus genomen. Er wordt merkwaardig genoeg niets gecommuniceerd door leidinggevenden over het verschenen protocol. Zo te lezen zijn we echter flink in overtreding. De zuurstofopslagplaats fungeert namelijk ook als berging voor afgeschreven matrassen en elektrische apparatuur. Ik twijfel nog of ik het moment af ga wachten tot er eindelijk gecommuniceerd wordt over het protocol door de leiding, of dat ik maar alvast maatregelen ga nemen om de berging uit te ruimen. Dat laatste dan maar.
Nu het protocol er hangt kan door leidinggevenden gezegd worden dat het de verantwoordelijkheid van de werkvloer is om zich er aan te houden. Bovendien moet ik er echt niet aan denken dat er brand uitbreekt.
De vraag
Wil je de makkelijke weg of de moeilijke weg, is de vraag die in mijn gedachten komt tijdens een gebed. Ik zie voor me dat de makkelijke weg een halfbakken resultaat oplevert en dat de grote steen uit mijn rugzak niet tevoorschijn komt. Nieuwsgierig naar die grote steen kies ik voor de moeilijke weg. “Ik zal je er doorheen helpen” belooft God. Op één voorwaarde: ik wil geen blijvende lichamelijke schade oplopen, zeg ik terug, ondertussen het vakje aankruisend: ongeschikt als echte held.
Dwaze Schare 
Wat is het soms toch moeilijk om gewoon mens te zijn.
Wat leefde je in een spagaat DS-gastschrijver.
Ben benieuwd naar de ontknoping van dit proces.
In het “gesticht”; immers slechts weinig klokkenluiders redden het uiteindelijk hun gelijk te krijgen. De “saamhorigheidscode” van managers, bestuurders en toezichthouders leidt vaker tot het schoonvegen van de straat dan tot erkenning dat men fout was.
In politiek geladen constellaties is dat ook nog wel een beetje begrijpelijk. Niemand wil graag de Zwarte Piet.
Maar ook naar de voortgang van het proces bij je zelf.
Als ik je goed geschreven verhaal zo teruglees, lijk je me ook een bijzonder mens. Zeker en onzeker, twijfelend en vertrouwend.
Soms onbevangen, soms met overgave. Af en toe wanhopig.
En toch ook weer niet.
@afolus
Het roept vragen op hoe ver je eigenlijk zou moeten gaan, als het een gevecht is tegen beter weten in.
En dat laatste, namelijk dat het vaak een gevecht tegen beter weten in gaat worden, zouden mensen zich eerder in zo’n proces moeten realiseren.
Mijn schoonmoeder zaliger zou zeggen: Gelijk hebben is bepaaldelijk anders dan gelijk krijgen…..
En dan pleegde ik te zeggen: Ja moe…,😉
@afolus
Het nadeel is, dat als je niets doet, de verantwoordelijkheid ook gedeeltelijk bij de werkvloer komt te liggen. De werkvloer moet de boodschap naar boven brengen (de leiding).
Een feit is dat de angstcultuur er zo diep in zit dat zelfs het aangeven van een probleem een probleem wordt, want alles kan tegen je gebruikt worden.
Gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen en als je gelijk maakt heb je nog niet gewonnen. (Freek de Jonge)
@DsDre
Naar mijn idee gaat het ook over verantwoordelijkheid die teruggelegd moet worden naar het leiderschap.
Dan is het zo dat de werkvloer niet alle last draagt, maar dat het leiderschap ook pijn in zijn buik krijgt over de situatie.
Anders komen ze er wel heel makkelijk mee weg.