Geliefde goedgelovigen en waarde mede-dwazen…

We zijn hier, op dit nieuwe weblog, vanwege het einde van Goedgelovig. Daarom moeten we onszelf eerst afvragen wat er na het einde komt.

Om die vraag te beantwoorden kunnen we maar één ding doen… de profetische geschriften openen en dan vooral de apocalyptische lectuur. Ketter als ik ben lezen we vandaag uit de apocriefen, en wel uit de handelingen van Paulus en Andreas.

De handelingen van Paulus en Andreas
Dit geschrift is ons slecht fragmentarisch overgeleverd. Bij binnenkomst horen we nog net dat Paulus zomaar uit een boot is gesprongen om “de oorden van de onderwereld [te] bezoeken, die waar de Heer naartoe is gegaan om te zien hoe hij ze gemaakt heeft”.

Dit wordt zo aan Andreas meegedeeld die de opdracht krijgt om Paulus weer terug te halen. Andreas gaat dus met de boot terug naar de plaats waar Paulus eruit sprong, neemt een beker zoet water, spreekt de dankzegging daarover uit en giet de beker zomaar leeg in het zoute water van de zee. Vervolgens wordt het droge zichtbaar, splijt de onderwereld open, en springt Paulus op uit het water met een stukje hout in zijn hand.

Dat stukje hout blijkt een deel van een scharnier van een van de deuren van de hel te zijn. Jezus heeft die deuren namelijk verwoest en in stukken gebroken. Zonder deuren was de hel zo’n beetje leeg. Paulus trof dan ook lege straten. Maar was de hel helemaal leeg? Nou, Paulus hoorde nog wat geweeklaag en tandengeknars van de plaatsen die Jezus niet had bezocht. En… als laatste kwam hij nog Judas tegen.

Judas vertelt uitgebreid wat hem was overkomen. Hij blijkt daar niet te zitten vanwege zijn verraad van Jezus, daar had hij berouw over, maar hij zit daar omdat hij zelfmoord pleegde. (De oplettende lezer heeft al door dat de auteur van de handelingen van Paulus en Andreas hier het verhaal van Mattheus volgen en niet van Handelingen.)

Jezus zei letterlijk tegen Judas: “O ellendige, als je gezegd had: ‘Jezus help me’ zou je gered zijn. Maar je bent de andere weg gegaan, je hebt iets gedaan dat God mishaagt, omdat je jezelf eigenhandig hebt gedood, daarom zul je in de Tartarus blijven tot de dag des oordeels.”

Ehhh… interessant?
Wat leert ons dit over het einde van Goedgelovig?

Allereerst moeten we natuurlijk vaststellen dat we Goedgelovig moeten identificeren met Judas. Judas was namelijk de wat afwijkende discipel, hij was degene die kritiek had op het moment dat de opbrengst van een megacollecte alleen werd besteed aan de gezalfde leider. Hij was degene die de criticasters niet uitschold voor adderengebroed en zo, maar die met ze in gesprek ging: “Kom gewoon een keer mee… vanavond zitten we in de tuin van Getsemané…”

Typisch de rol van Goedgelovig binnen de christelijke wereld dus. Een andere overeenkomst is dat beiden nogal bekritiseerd worden door andere christenen.

Maar niet door Jezus dus! Of in ieder geval, Jezus had geen probleem met de rol die Judas had gespeeld. Je zou zelfs kunnen zeggen dat die rol noodzakelijk was om ervoor te zorgen dat de straten in de hel nu zo leeg zijn.

Maar waar Jezus wel een probleem mee had, was de zelfmoord van Judas. Daarvoor was er geen vergeving.

De Dwaze Schare!
Dus de digitale euthanasie van Goedgelovig kan niet het laatste woord zijn, daarop moet wel een digitale opstanding volgen. En zoals de Jezus van na de opstanding niet dezelfde was als de Jezus voor de opstanding, zo is ook de Dwaze Schare niet hetzelfde als Goedgelovig. Richtte Jezus zich voor zijn opstanding alleen op de Joden en kregen de heidenen hooguit kruimels, zo richtte Goedgelovig zich op misstanden binnen de christelijke wereld. Daar waar Jezus na zijn opstanding vond dat alle volken tot zijn discipelen gemaakt moesten worden, zo wil de Dwaze Schare het gesprek tussen gelovigen, ietsisten, agnosten en ongelovigen op gang helpen en houden. Met de uitstorting van de satirische geest is het einde begonnen en de tijd van de Dwaze Schare aangebroken.